علی‌رغم تحقیقات انجام‌شده در زمینه شبکه‌های همکاری علم و فناوری(STCNs)، چالش‌های مدیریت این شبکه‌ها کمتر مورد بررسی قرار‌گرفته است. در این مطالعه، ۵ شبکه همکاری ایجاد شده توسط نهادهای دولتی در بین سال‌های ۱۳۷۹ تا ۱۳۹۷ در ایران، در زمینه آزمایشگاه‌های فناوری‌های راهبردی، آزمایشگاه‌های علمی، بیوتکنولوژی، پزشکی مولکولی و داروهای گیاهی، مطالعه شده است.
در این مقاله با مرور نظام‌مند تحقیقات انجام شده، ۴۱ چالش راهبری شبکه‌های رسمی همکاری علم و فناوری در ایران در سطح تحلیل شبکه شناسایی شد. سپس پرسشنامه محقق ساخته تدوین و در بین مطلعین ۵ شبکه همکاری منتخب که جزء فعالترین شبکه های رسمی همکاری در حوزه علم و فناوری در ایران بودند توزیع گردید. برای تحلیل ها از تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل عوامل اصلی و چرخش واریماکس استفاده شد. از ۴۱ شاخص شناسایی شده، ۱۹ شاخص بار عاملی زیر ۰.۵ داشته و از تحلیل ها حذف و ۲۲ شاخص در مرحله دوم و پس از چرخش، در ۶ طبقه قرار گرفتند. با توجه به خصوصیات شاخص ها در طبقات، ۶ عنوان برای طبقات نامگذاری گردید: ۱-عضو گیری(دوشاخص)، ۲-ساختار شبکه(۶ شاخص)، ۳- موقعیت شبکه(۳ شاخص)، ۴-جریان دانش(۳ شاخص)، ۵- صیانت پذیری(۳ شاخص) و ۶- پایداری(۵ شاخص). در پایان نیز محدودیت های تحقیق ارائه شد.
بدون دیدگاه